Dus was het vorige week weer tijd voor de nationale kampioenschappen op het eiland Man.
Dit is altijd een van de zwaarste races van het seizoen en dit jaar was het zeker niet anders. Met een zeer slopend parcours en het niveau van het Britse vrouwenpeloton op een zeer hoog niveau, was er geen houden aan.
Aan het begin van het seizoen was de tijdrit op de nationale kampioenschappen een groot doel van me. Helaas had ik niet de beste voorbereiding. Omdat ik van tevoren ziek was en een tijd niet goed had kunnen trainen, had ik niet veel vorm – maar ik keek ernaar uit om aan de slag te gaan.
We kwamen aan met een hele dag om het TT-circuit te controleren en ervoor te zorgen dat alles soepel verliep. Het was een zwaar parcours – allemaal op en neer met een paar pittige klimmetjes. Hoewel het uiteindelijk niet het resultaat werd dat ik had gewild, was ik blij met hoe de race over het algemeen verliep.
Met een paar dagen tot de wegrace was het tijd om te herstellen en het parcours te verkennen, klaar voor zondag. Omdat ik hier een paar jaar geleden de Youth Commonwealth Games heb gereden, wist ik hoe het finishcircuit eruitzag – opnieuw met een zware klim zou het een zware zes ronden worden.
Voor het eerste deel van de race gebruikten we een ronde van het zeer bekende tijdritparcours, en je raadt het al… er was weer een klim! Deze is een stuk langer dan alles waar ik eerder op heb geracet.
De race begon glooiend en afgezien van een pauze van vier, ging alles soepel en gelijkmatig totdat we bij de klim kwamen, die eerst steil was en daarna afnam. Het splitste veel, maar we kwamen geleidelijk bij elkaar en vormden het grote peloton met ongeveer negen renners van voren. Zo bleef het de rest van de race en ik moest diep graven bij elke klim, wat uiteindelijk zijn tol eiste. In de laatste ronde had ik niets meer over en kwam ik achteraan het peloton aan.
Al met al was ik blij dat ik de race doorkwam en ik kijk nu uit naar de rest van het seizoen met mijn Wiggle High5-teamgenoten. Het was een geweldige week op het eiland Man, een bezoek aan een plek waar ik in mijn jeugd veel heb geracet en natuurlijk was het een goed georganiseerde race, met veel lokale bewoners die ons aanmoedigden.
De steun van SD-teams wordt echt gewaardeerd als je moet racen op plaatsen zoals Isle of Man, waar de kosten van reizen en hotels etc. de pan uit rijzen! Ik hoop begin volgende maand naar Nederland/België te gaan om meer races te rijden en hopelijk wat resultaten te boeken.
– Amy Roberts
